แคนเป็นเครื่องดนตรีพื้นเมืองที่อยู่คู่กับชาวไทยอีสานและชนชาติลาวมานานแล้ว ในการแสดงพื้นเมืองของทางอีสาน จะต้องมีแคนร่วมอยู่ด้วยเสมอ ในขณะที่เครื่องดนตรีประเภทอื่น เช่น ซอ ยังอาจไม่นำมาใช้ในการแสดงได้ แคนจัดเป็นเครื่องดนตรีกลุ่มเครื่องเป่าแบบมีลิ้น มีส่วนประกอบที่สำคัญคือ (1) ลูกแคน คือ ไม้ซางขนาดต่าง ๆ นำมาเจาะทะลุเพื่อให้ลมผ่าน (2) เต้าแคน มีลักษณะกลมเป็นกระเปาะ หัวท้ายสอบ ตรงกลางเจาะบากเป็นรูทะลุรูปสี่เหลี่ยม สำหรับใส่ลูกแคน ด้านหน้าเจาะรูกลมทะลุถึงรูสี่เหลี่ยมตรงกลาง สำหรับเป่าให้ลมเข้า ซึ่งจะทำให้ลิ้นแคนภายในสั่นสะเทือน ด้านท้ายเหลาตกแต่งเป็นรูปทรงคล้ายหัวนม ซึ่งเต้าแคนของช่างแคนแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ซึ่งสามารถแสดงเอกลักษณ์ของหมอแคนได้ อีกส่วนประกอบที่สำคัญที่ทำให้เกิดเสียง คือ(3) ลิ้นแคน เป็นแผ่นโลหะบาง ๆ ใส่ไว้ตรงรูที่เจาะไว้ของลูกแคนแต่ละลูก เมื่อลมผ่านกระทบลิ้นแคนนี้ก็จะทำให้เกิดเสียงขึ้นมาได้ การเป่าแคนต้องใช้อุ้งมือทั้งสองข้างอุ้มเต้าแคนไว้ แล้วเป่าลมเข้าหรือสูบลมออกที่รูเต้า แล้วใช้นิ้วทั้งห้าปิดและเปิดรูเสียงตามที่ต้องการ