วัดเจริญบุญเขต เดิมชื่อที่พักสงฆ์นาหม่อมบุญ ซึ่งมีประวัติตามที่บรรพบุรุษได้บอกเล่าสืบต่อกันมาว่า สมัยกรุงศรีอยุทธยาเสียแก่พม่า (พ.ศ.๒๓๑๐) ได้มีเชื้อพระวงศ์ ชั้นหม่อมเจ้า ชื่อ “หม่อมบุญ”พร้อมไพล่พล หลบหนีข้าศึกมาตั้งหลักปักฐาน ณ ปัจจุบันคือ “บ้านในวัง”ซึ่งมีพื้นอันอุดมสมบูรณ์ เหมาะแก่การเพาะปลูกและเลี้ยงสัตว์ ต่อมาได้มีราษฎรย้ายถิ่นฐานมาจากที่อื่นมาตั้งบ้านเรือนอาศัย สมทบเข้าเป็นชุมชนที่ขยายมากขึ้น หม่อมบุญเห็นว่ายังไม่มีวัดอันเป็นที่พึ่งและที่ยึดเหนี่ยวทางพระพุทธศาสนา จึงได้ตั้งที่พักสงฆ์ในผืนดินของหม่อมบุญเอง และให้ชื่อว่าที่พักสงฆ์นาหม่อมบุญ โดยมีพระสงฆ์จำพรรษาบ้าง บางปีก็ไม่มีพระสงฆ์จำพรรษา จนกระทั่งถูกปล่อยให้รกร้างว่างเปล่ากลายเป็นป่าช้าที่เผาศพหรือฝังศพ ต่อมาประมาณปี พ.ศ.๒๔๓๕ ชุมชนขยายมากยิ่งขึ้น ที่พักสงฆ์นาหม่อมบุญจึงได้กลับฟื้นฟูขึ้นมาอีกครั้ง และยกฐานะเป็นสำนักสงฆ์นาหม่อมบุญ จนต่อมานามเดิมกร่อนตามภาษาถิ่นปักษ์ใต้ เป็น นาหมอบุญ หรือบางคนเรียกว่า “น้ำบุญ” และในสมัยพระครูวิสุทธิพิบูลเขตต์ เป็นเจ้าคณะอำเภอร่อนพิบูลย์ ได้มีการยกฐานะเป็นวัด ที่สมบูรณ์ และให้ชื่อว่า “วัดเจริญบุญเขต” จวบจนปัจจุบัน