คุ (ภาษาถิ่นอีสานเรียก คุ หรือ น้ำคุ, ภาษาไทยถิ่นกลางเรียก ครุ) คือภาชนะสำหรับใช้ตักน้ำ มีรูปร่างกลม คล้ายถังน้ำ ก้นเป็นสี่เหลี่ยม มีขา 4 ขาสำหรับตั้งพื้น มีงวงหรือสายสำหรับถือ สานด้วยไม้ไผ่แล้วยาผิวรอบนอกด้วยชัน (ภาษาถิ่นอีสานเรียกว่าขี้ซี) กับน้ำมันยาง เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำซึมผ่าน ในสมัยโบราณยังไม่มีระบบการประปาเข้ามาแบบในสมัยปัจจุบัน ชาวบ้านจะต้องไปตักน้ำที่บ่อน้ำหรือแหล่งน้ำใกล้บ้าน ก็จะใช้ครุไปตักน้ำไว้ดื่มหรือใช้ประจำวัน ชันหรือขี้ซีที่ใช้ยาครุเพื่อกันน้ำซึม คือยางไม้จากต้นเต็ง (หรือต้นจิก) ที่เกิดจากด้วงกัดกินเนื้อไม้ทำให้มียางไหลออกมาจนมีลักษณะเป็นแท่งค้ายหินย้อยในถ้ำ ซึ่งสามารถนำมาละลายให้เหนียวได้โดยใช้น้ำมันจากต้นยางป่า การใช้คุตักน้ำในปัจจุบันลดน้อยลงมาก เนื่องจากระบบประปาเข้ามาแทนที่ คุหรือน้ำคุส่วนใหญ่จึงอยู่ในพิพิธภัณฑ์พื้นบ้าน คุน้ำในภาพอยู่ในความดูแลของพิพิธภัณฑ์พื้นบ้านวัดสว่างพิมพ์ธรรม หมู่ 2 บ้านสว่างออก ตำบลสว่าง อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานี มีอายุประมาณ 100 ปี บริจาคโดยชาวบ้านสว่าง (ไม่ระบุชื่อ)