บรูเป็นชนเผ่าพื้นเมืองเดิมในสายวัฒนธรรมมอญ-เขมร คือ ชนเผ่าข่า (บรู) ชาวอีสานเรียกชนเผ่าที่อยู่ในป่าและใกล้ภูเขาว่า "ข่า" เป็นคำเรียกรวมๆ แต่เขาเรียกตนเองว่า "บลู" หรือ "บรู" ซึ่งแปลว่าภูเขา หรือคนที่อยู่ในป่าใกล้เขานั่นเอง ชนกลุ่มนี้มักอาศัยอยู่ตามป่าเขา ตามแนวริ่มฝั่งแม่น้ำโขงทั้งฝั่งไทยและฝั่งลาว มีภาษาบรูเป็นภาษาพูดของตน (คณะกรรมการฝ่ายประมวลเอกสารและจดหมายเหตุ, 2544 : 17) ชาวบรูในประเทศไทยที่ยังคงรักษาวัฒนธรรมเดิม ภาษา และวิถีชีวิตดั้งเดิมจะมีอยู่ 2 หมู่บ้าน คือ บ้าน เวินบึกและบ้านท่าล้ง จังหวัดอุบลราชธานี บรรพบุรุษของชาวบรูกลุ่มนี้เป็นกลุ่มชาวบรูบางส่วนในประเทศลาว แถบบ้านหนองเม็ก เมืองปากเซ ที่อพยพหนีภัยการล่าอาณานิคมของจักรวรรดินิยมฝรั่งเศส ช่วงปี พ.ศ. 2452 ชาวบรูประมาณ 10 กว่าครอบครัวได้ข้ามแม่น้ำโขงมาขึ้นฝั่งแถว อ.โขงเจียม ส่วนหนึ่งได้ตั้งถิ่นฐานที่บ้านเวินบึก อีกกลุ่มหนึ่งขึ้นเหนือไปตามลำแม่น้ำโขง และมาตั้งถิ่นฐานที่บ้านท่าลงในปัจจุบัน บ้านท่าล้งมีภาษาท้องถิ่นที่เป็นเอกลักษณ์คือ ภาษาบรู นอกจากภาษาพูดแล้วยังมีเพลงที่เป็นเนื้อร้องภาษาบรูมีการฟ้อนรำที่เป็น เอกลักษณ์ และมีประเพณีวันพิธีสืบชะตาแม่น้ำโขง ประเพณีตามคติความเชื่อของคนโบราณภาคอีสานในการทำบุญต่ออายุแม่น้ำโขงสายน้ำ แห่งชีวิตและวัฒนธรรมของชนเผ่า ถือเป็นพิธีกรรมที่ศักดิ์สิทธิ์ ทำขึ้นเพื่อเป็นสิริมงคลของท้องถิ่นชาวไทยลาวที่อาศัยอยู่ในลุ่มแม่น้ำโขง ในวันงานพิธีสืบชะตาชาวบ้านท่าล้งจะเป็นตัวแทนอำเภอโขงเจียมในการแสดง วัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำโขง โดยมีปราชญ์ที่ร้องเพลงภาษาบรูและเล่นเครื่องดนตรีชนิดต่างๆ อาชีพหลัก คือ ทำประมงน้ำจืดเนื่องจากชุมชนอยู่ติดกับแม่น้ำโขง และชุมชนทำจักสานเป็นอาชีพรอง นอกจากนี้ชาวบรูยังมีความชำนาญในการล่าสัตว์ ทั้งสัตว์บกและสัตว์น้ำ ชาวบรูนิยมล่าหมูป่า อีเห็น นกตะกวด บ่าง กระต่าย งู และอื่นๆ เพื่อเป็นอาหาร ในด้านความเชื่อ ชนชาวบรูยังมีความเชื่อเรื่องผีประจำหมู่บ้านที่คอยดูแลและควบคุมสมาชิกในหมู่บ้านให้อยู่ร่มเย็นเป็นสุข