กู่กาสิงห์ (วัดบูรพากู่กาสิงห์น้อย) ตั้งอยู่ที่ ตำบลกู่กาสิงห์ อำเภอเกษตรวิสัยจังหวัดร้อยเอ็ด เป็นปราสาทหรือเทวาลัยในศาสนาพราหมณ์ ที่สร้างในพุทธศตวรรษที่ ๑๖ ตามแบบอิทธิพลวัฒนธรรมเชมร บนพื้นที่ชุมชนโบราณซึ่งอาศัยสืบเนื่องกันมาตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ตอนปลาย สร้างเพื่ออุทิศแด่พระอิศวรในศาสนาพราหมณ์ลัทธิไศวนิกายภายหลังพุทธศตวรรษที่ ๑๘ พบหลักฐานว่าได้รื้อเอาวัสดุก่อสร้างของกู่กาสิงห์ไปสร้างกู่โพนระฆัง ต่อมาในราวปี พ.ศ. ๒๔๔๖ จึงมีกลุ่มชนชาติลาวเข้ามาตั้งถิ่นฐานที่บ้านกู่กาสิงห์ โดยเรียกชื่อกู่กาสิงห์ตามประติมากรรมสิงห์ ๒ ตัวที่ตั้งอยู่บริเวณประตูทางเท้าซึ่งสูญหายแล้ว ปัจจุบันกู่กาสิงห์ตั้งอยู่ภายในบริเวณวัดบูรพาคู่กาสิงห์น้อยที่สร้างในปี พ.ศ. ๒๔๗๒ ชาวบ้านเรียกว่าวัดบูรพาเพราะตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน
ภายในบริเวณกู่กาสิงห์ ประกอบด้วยสิ่งก่อสร้างในกำแพง ได้แก่ ปราสาท ๓ หลัง และอาคารบรรณาลัย ๒ หลังทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือและทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของปราสาท และสิ่งก่อสร้างนอกกำแพง ได้แก่ คูน้ำรูปตัว U ที่ล้อมรอบกำแพงด้านนอก และสระน้ำทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของปราสาท ลักษณะสถาปัตยกรรมสู่กาสิงห์เป็นปราสาทอิฐแบบเขมรสมัยบาปวน ๓ หลังตั้งบนฐานศิลาแลงเดียวกัน โครงสร้างก่อด้วยอิฐ แต่ส่วนประดับใช้หินทราย สร้างหันหน้าไปทางทิศตะวันออก ปราสาททั้ง ๓ หลังเรียงกันไปตามแนวทิศเหนือทิศใต้ ปราสาทหลังกลางเป็นองค์ประธานที่ภายในประดิษฐานศิวลึงค์ทำจากหินสีเขียว ด้านหน้าปราสาทประธานเป็นมณฑปประดิษฐานโคนนนทิ ส่วนปราสาทหลังใต้แต่เดิมอาจจะประดิษฐานเทพบริวารของพระอิศวร บรรณาลัย ก่อด้วยศิลาแลงสร้างหันหน้าอาคารไปทางด้านทิศตะวันตกเข้าสู่กลุ่มปราสาท มีผังเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ด้านหน้าต่อห้องมุขเป็นประตูทางเข้า กำแพงก่อด้วยศิลาแลงผสมอิฐ ขนาดกว้าง ๓๕ เมตร ยาว ๕๐ เมตร เป็นรูปสี่เหลี่ยมย่อเก็จมีประตูทางเท้า (โคปุระ) รูปกากบาททางด้านทิศตะวันออกและตะวันตก ตอนกลางแนวกำแพงด้านทิศเหนือและทิศใต้ก่อเป็นห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีประตูเชื่อมกับพื้นที่ด้านในหลักฐานสำคัญที่พบจากการขุดค้นทางโบราณคดีคือเครื่องประดับทองคำรูปนาค ๕ เศียร และแผ่นทองคำที่ใช้ในการวางศิลาฤกษ์กำหนดอายุสมัยในศิลปะเขมรสมัยบาปวน ปัจจุบันเก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติร้อยเอ็ด
521 
