ประวัติความเป็นมาของบ้านนางเติ่ง มีเรื่องเล่าว่า มีคนจำนวนหนึ่ง ได้อพยพมาจากเมืองเวียงจันทร์ ประเทศลาว มาทางทิศตะวันตกของลำน้ำอูน และทิศตะวันออกของห้วยโคลน ครั้งนั้นยังไม่มีชื่อหมู่บ้าน ต่อมาไม่นานมีหญิงคนหนึ่งเป็นชาวเขา พเนจรเร่ร่อนมา ลักษณะเป็นคนหูใหญ่ ซึ่งภาษาลาวคือผู้หญิงหูใหญ่ ภาษาชาวบ้านเรียกว่า “หูเติ่ง” ได้มาตายอยู่ลำน้ำอูนท้ายหมู่บ้าน ขณะนั้นชาวบ้านจึงเอานามว่า “อีเติ่ง” มาเป็นชื่อบ้าน ต่อมา “บ้านอีเติ่ง” เปลี่ยนชื่อเป็น “บ้านนางเติ่ง” อยู่ต่อมาชาวบ้านจึงเลือกเอาพ่อหลักคำ เป็นผู้ใหญ่บ้านคนแรกของหมู่บ้าน พ่อหลักคำปกครองบ้านอีเติ่งมายาวนานพอสมควร เมื่อถึงแก่กรรมลงชาวบ้านจึงเชิญดวงวิญญาณมาเป็นมเหศักดิ์หลักเมือง เรียกกันว่า “ปู่ตา” เป็นที่เคารพสักการะมาจนถึงปัจจุบันนี้ ส่วนนางเติ่ง ปัจจุบันลูกหลานในหมู่บ้านเรียกว่าย่าเติ่ง และมีรูปปั้นสักการะย่าเติ่ง ตั้งไว้ที่วัดบ้านนางเติ่ง