(๑๖) ๏ วังหลังครั้งหนุ่มเหน้า เจ้าเอย เคยอยู่ชูชื่นเชย ค่ำเช้า ยามนี้ที่เคยเลย ลืมภัก พี่แฮ ต่างชื่นอื่นแอบเคล้า คลาศแคล้วแล้วหนอฯ (๑๗) ๏ คิดคำลำฦกไว้ ใคร่เตือน เคยรักเคยร่วมเรือน ร่วมรู้ อย่าเคืองเรื่องเราเยือน ยามแก่ แม่เอย ใครที่มีชู้ชู้ ช่วยช้ำคำโคลงฯ (๑๘) ๏ เลี้ยวทางบางกอกน้อย ลอยแล บ้านเก่าเย่าเรือนแพ พวกพ้อง เงียบเหงาเปล่าอกแด ดูแปลก แรกเอย ลำฦกนึกรักร้อง เรียกน้องในใจฯ (นาคบริพันธ์) (๑๙) ๏ สาวเอยเคยอ่อนหนุ้ม อุ้มสนอม ออมสนิทชิดกลิ่นหอม กล่อมให้ ไกลห่างว่างอกตรอม ออมตรึก รฦกเอย เลยอื่นขึ้นครองไว้ ใคร่หว้าหน้าสวนฯ (๒๐) ๏ ยนย่านบ้านบุตั้ง ตีขัน ขุกคิดเคยชมจรร แจ่มฟ้า ยามยากหากปันกัน กินซีก ฉลีกแฮ มีคู่ชูชื่นหน้า นุชปลื้มลืมเดิมฯ สุนทรภู่แต่งนิราศสุพรรณขึ้นในราวปี พ.ศ.๒๓๗๔ ในระหว่างที่ท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดสระเกศ และเดินทางไปเมืองสุพรรณโดยทางเรือ วัตถุประสงค์ในการเดินทางคือเพื่อหาแร่ชนิดหนึ่ง ที่สามารถนำมาแปรธาตุชนิดอื่นได้ ซึ่งเรียกกันว่า "เล่นแร่แปรธาตุ" นิราศสุพรรณนี้เป็นเพียงร้อยกรองเรื่องเดียวของท่านที่แต่งเป็นโคลง ทำนองจะลบคำสบประมาทว่าท่านแต่งได้แต่เพียงกลอน ในนิราศเรื่องนี้ เราจะพบท่านสุนทรภู่แต่งโคลงกลบทไว้หลายต่อหลายรูปแบบ และโคลงที่มีสัมผัสในเหมือนอย่างกลอนที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย นอกจากนี้ยังพบว่า ท่านสุนทรภู่ใช้คำเอกโทษ โทโทษ เปลืองที่สุด ด้วยหมายจะคงความหมายดังที่ต้องการ ส่วนการรักษารูปโคลงเป็นเพียงเรื่องรอง ทำให้ได้รสชาติในการอ่านโคลงไปอีกแบบหนึ่ง เพราะต้องเดาด้วยว่าท่านต้องการจะเขียนคำว่าอะไร