การปักกำ เป็นภูมิปัญญาในการถือสิทธิ์ ถือครอง หรือจับจองสิ่งของต่างๆ ของชาวชนบทปักษ์ใต้สมัยก่อน เป็นการแสดงให้ผู้ที่พบเห็นได้ทราบว่า บริเวณที่มีการปักกำ เป็นบริเวณที่มีเจ้าของ หรือมีผู้ถือครองอยู่แล้ว เป็นการกระทำแบบง่ายๆ แต่เคารพกันอย่างเคร่งครัด ไม่ละเมิดต่อกัน เช่น“การปักกำ”เพื่อประกาศการถือครองที่ดินปลูกหญ้าให้วัว โดยใช้ปลายทางหมาก ทางมะพร้าว หรือมัดหญ้า ๑ กำ ผูกไว้ตรงปลายเรียวไม้แล้วนำไปปักบริเวณที่ต้องการ ก็เป็นที่รู้และยอมรับกันว่าหญ้าบริเวณนั้นห้ามตัดมีเจ้าของแล้ว หรือถ้าต้องการจับจองผึ้งหลวง เพียงแต่ไปปักกำแสดงไว้ ใต้โคนต้นไม้ที่มีรังผึ้งหลวงอยู่ ก็ยอมรับกันว่ามีผู้จองผึ้งหลวงบนต้นไม้นั้นแล้ว หรือปักกำบริเวณหนองน้ำ คู คลองในหน้าแล้ง ก็ถือว่าปลาในคู หนอง คลอง บึง บริเวณนั้นมีเจ้าของห้ามใครวิด หรือลงไปจับปลา ในสมัยก่อนคนที่เห็นสัญลักษณ์ “ปักกำ” นี้แล้ว จะมีความเกรงอกเกรงใจเจ้าของปักกำ ไม่กล้าล่วงละเมิด ถือเอาเป็นของตนเอง ปัจจุบันการปักกำยังมีให้เห็นอยู่บ้างในเขตชนบท เขตริมเขา ริมควนที่ห่างไกลแต่ความเกรงอกเกรงใจก็เลือนหายไปบ้างตามกาลเวลา