ชื่อสามัญDurian

ชื่อวิทยาศาสตร์Durio zibethinus L.

ชื่อวงศ์MALVACEAE

ชื่อเรียกอื่นดือแย (มาเลเซีย-ภาคใต้), เรียน (ภาคใต้)

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์

ทุเรียน ได้ชื่อว่าเป็นราชาของผลไม้ โดยเป็นพืชพื้นเมืองของประเทศบรูไน อินโดนีเซียและมาเลเซีย ในประเทศไทยนิยมปลูกกันมาตั้งแต่สมัยอยุธยา ซึ่งทุเรียนมีกลิ่นเฉพาะตัว โดยมีส่วนผสมของสารระเหย ที่ประกอบไปด้วยเอสเทอร์ คีโตนและสารประกอบกำมะถัน ตำราสมุนไพรไทยกล่าวว่าส่วนต่าง ๆ ของทุเรียนนำมาใช้เป็นยาได้ เช่น ใบมีรสขม เย็นเฝื่อน มีสรรพคุณแก้ไข้ แก้ดีซ่าน ขับพยาธิและทำให้หนองแห้ง เนื้อมี รสหวาน ร้อน มีสรรพคุณให้ความร้อน แก้โรคผิวหนัง ทำให้ฝีแห้งและขับพยาธิ ส่วนบางตำรากล่าวว่า ทุเรียนควรปลูกไว้ในบริเวณบ้านทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เพราะคำว่า “ทุเรียน” มีเสียงพ้องเกี่ยวกับ “การเรียน” จึงหมายถึง “ความเป็นผู้คงแก่วิชาการเรียนรู้มาก”

ประวัติ

ต้นทุเรียนบ้านขี้เล็ด จังหวัดชุมพร อายุประมาณ ๒๐๐ ปี เส้นรอบวง ๔ เมตร ความสูง ๔๕ เมตร
เป็นทุเรียนพันธุ์พื้นเมือง ที่คุณทวดของนายบรรหยัด แข่งขัน พบว่าขึ้นอยู่ในสวนตั้งแต่ก่อนเข้ามาทำสวนในพื้นที่อำเภอพะโต๊ะ เมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๓๖๐ เป็นทุเรียนที่มีรสชาติหวานมัน แม้ว่าสวนดังกล่าวจะถูกทิ้งร้างเป็นเวลานาน แต่ทุเรียนก็ยังยืนต้นให้ดอกออกผลอยู่ทุกปี เมื่อมาถึงรุ่นลูกหลาน จึงได้เข้ามาพลิกฟื้นขึ้นมาใหม่ และได้อนุรักษ์เอาไว้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรพาชมต้นทุเรียนร้อยปีของอำเภอพะโต๊ะอีกด้วย

ปัจจุบันอยู่ในความดูแลของนายบรรหยัด แข่งขัน บ้านท่าตีน หมู่ที่ ๗ ตำบลพะโต๊ะ อำเภอพะโต๊ะ จังหวัดชุมพร